TV-gids

Roberto Abbado dirigeert het Filarmonica Arturo Toscanini, het Coro del Teatro Regio di Parma en vier vocale solisten in deze uitstekende uitvoering van Giuseppe Verdi's Messa da Requiem tijdens het Festival Verdi 2020 in het Parco Ducale di Parma, Italië. De solisten zijn sopraan Eleonora Buratto, mezzosopraan Anita Rachvelishvili, tenor Giorgio Berrugi en bas Roberto Tagliavini. Toen zijn collega-componist Gioachino Rossini in 1868 overleed, stelde Verdi voor hem te eren met een 'Messa per Rossini', te schrijven door hemzelf en een aantal andere Italiaanse componisten. Verdi schreef het slotdeel 'Libera me'. Nadat de première werd afgeblazen kwam het project stil te liggen. Toen de Italiaanse dichter Alessandro Manzoni enkele jaren later overleed, hernam Verdi zijn plan om een requiem te componeren – dit keer ter ere van de zo door hem bewonderde dichter. Als operacomponist wist Verdi als geen ander hoe hij het werk met drama kon doorspekken, wat onder meer blijkt uit de herziene versie van zijn 'Libera me'. Met name het beroemde, krachtige 'Dies Irae', dat de verschrikkingen van het Laatste Oordeel uitbeeldt, springt er uit.

Pianist en dirigent Daniel Barenboim, mogelijk de beroemdste muzikant van Argentinië, brengt de Berlijnse Waldbühne in Latijns-Amerikaanse sferen tijdens editie 1998 van het jaarlijkse openluchtconcert van de Berliner Philharmoniker aldaar. Maurice Ravels beroemde Boléro opent het concert. Dit eendelige orkestwerk werd oorspronkelijk geschreven als balletmuziek. Het werk is eenvoudig van opzet: gedurende het hele stuk wordt één ritme herhaald en uitgewerkt. Boven dit ritme klinken twee verschillende melodieën. Deze melodieën wisselen zich af, en worden telkens door verschillende instrumentgroepen opgepikt. Het tempo van het werk blijft gelijkmatig, al neemt het volume toe: aan het eind van het werk volgt een explosieve ontlading. Na de Boléro speelt het orkest Georges Bizets Carmen Suite Nr. 1. Volgend op de koele, betoverende introductie speelt de hobo een thema dat direct herkend wordt door het publiek. Het concert wordt nóg exotischer zodra gitarist John Williams het podium betreedt voor een uitvoering van Joaquín Rodrigo's beroemde Concierto de Aranjuez. Verder op het programma een rijkelijke hoeveelheid Latijns-Amerikaanse werken: Mangoré - Una limosna por el amor de dios, "El ultimo canto", Ginastera - Estancia Suite, Op. 8a: IV Malambo, Lecuona - La Comparsa, Malagueña, Salgan - Don Agustín Bardi, Piazzolla - Adiós Nonino, Decarissimo, Gardel - El día que me quieras, Rodriguez - La Cumparista, Mores - El Firulete. Het concert besluit met Paul Linke's Frau Luna en Berliner Luft.

Het Veerhavenconcert is een gratis toegankelijk klassiek openluchtconcert in de sfeervolste haven van Rotterdam. Ieder jaar ligt het water vol dobberende bootjes en wordt een prachtig transparant podium geflankeerd door antieke zeiljachten. Dit jaar biedt het concert een toegankelijk operaprogramma met werken van Verdi, Ponchielli en Puccini. Het Nederlands Philharmonisch Orkest en Toonkunst Amsterdam staan onder leiding van Maxim Emelyanchev. Solisten zijn Soojin Moon- Sebastian (sopraan), Maria Riccarda Wesseling (mezzo-sopraan), Paulo Ferreira (tenor) en Hawijch Elders (viool).

Alexander Ullman (1991, Verenigd Koninkrijk) speelt Franz Liszts Pianoconcert nr. 2 (S125) tijdens de solo-finale van het 11e Internationaal Franz Liszt Pianoconcours in TivoliVredenburg te Utrecht. Het concours bevordert zowel de muzikale ontwikkeling alsook de concertervaring van pianotalenten afkomstig uit alle uithoeken van de wereld. Hierdoor vormt het concours een belangrijke opstap tot de internationale klassieke concertwereld voor jong talent dat een professionele carrière als musicus ambieert. Het Internationaal Franz Liszt Pianoconcours werd voor het eerst georganiseerd in 1986 en behoort inmiddels tot een van de meest prestigieuze pianoconcoursen ter wereld.

Gianluigi Gelmetti dirigeert de Radio-Sinfonieorchester Stuttgart in een uitvoering van Mozarts Symfonie Nr. 40 in g-klein (KV. 550). Dit werk werd gecomponeerd in 1788 en staat ook wel bekend als de ‘grote’ symfonie in g-klein, met Symfonie Nr. 25 als de ‘kleine’ variant. Het zijn namelijk de enige twee van Mozarts 41 symfonieën die geschreven zijn in een mineur toonsoort. Deze symfonie is wellicht Mozarts populairste. De bekende openingsmelodie werd in de jaren ’90 één van de meest hinderlijke ringtones. Onderzoekers kunnen niet met zekerheid vaststellen of het stuk ook zo geliefd was in Mozarts tijd. De componist heeft het wel enkele keren uitgevoerd, maar herschreef grote delen van de originele partituur.

Ter herdenking van het einde van de Eerste Wereldoorlog boden Frankrijk en de Tsjechische Republiek de Paus een concert aan in de Pauselijke Aartsbasiliek van Sint-Jan van Lateranen te Rome op 25 oktober 2018. De Tsjechische musicoloog Václav Luks leidt het koor en orkest van zijn eigen ensemble Collegium 1704 in gewijde vocale werken van verscheidene 17e-eeuwse barokcomponisten. Op het programma staan Jean-Baptiste Lully's (1632-1687) Te Deum, gevolgd door Heinrich Ignaz Franz von Biber's (1644-1704) Missa Salisburgensis. Bij leven was de muziek van Von Biber, één van de belangrijkste componisten voor soloviool, door heel Europa bekend en een welkome bron van imitatie. Hij beperkte zichzelf niet tot de viool en was ook vooraanstaand componist van gewijde vocale werken, waarvan deze Missa Salisburgensis een prachtig voorbeeld is.

Deze film portretteert een zeer speciale vocalist en twee exceptionele barokcomponisten. De engelachtige stem van contratenor Philippe Jaroussky (1978) is tijdloos. De Fransman wordt gezien als een van de meest bijzondere countertenors van zijn generatie. Combineer dat met de muziek van Telemann en Bach en al snel is duidelijk dat de emotionele kracht en pure energie van hun werken door de eeuwen heen niet is afgenomen. Op het programma staan naast Telemanns Jesus liegt in letzten Zügen (Der sterbende Jesus) en Die stille Nacht (uit Der am Ölberg zagende Jesus) ook Bachs Vergnügte Ruh, beliebte Seelenlust (BWV 170) en Ich habe genug (BWV 82).

Soprano Iida Antola (Finland, 1990) performs Franz Schubert’s Totengräbers Heimweh, D. 842; ‘I Send My Heart Up To Thee’ from Amy Beach’s Three Browning Songs, Op. 44; and ‘La pintade’ from Maurice Ravel’s Histoires naturelles, during the first round of the Voice Edition of the Concours musical international de Montréal 2022 (CMIM). This performance was recorded at the Bourgie Hall of the Montreal Museum of Fine Arts.

De Zwitserse dirigent Philippe Jordan en het Orchestre de l'Opéra national de Paris namen in 2014 en 2015 alle negen symfonieën van Ludwig van Beethoven op. In dit programma presenteert maestro Jordan de allerlaatste Beethovensymfonie: de Symfonie nr. 9 in d mineur, Op. 125. Jordan dirigeert het koor en orkest van de Opéra national de Paris en vier vocale solisten: Ricarda Merbeth (sopraan), Daniela Sindram (mezzosopraan), Robert Dean Smith (tenor) en Günther Groissböck (bas). Beethoven schreef zijn laatste symfonie tussen 1822 en 1824, toen zijn gehoor bijna volledig verdwenen was. De Symfonie nr. 9 is de langste en meest ambitieuze van Beethovens symfonieën. Het meest in het oog springt het slotdeel van dit werk, waarin een koor en vier vocale solisten een toonzetting van Friedrich Schillers gedicht 'An die Freude' (Ode aan de Vreugde) zingen. Deze uitvoering werd in 2015 opgenomen in de Opéra Bastille in Parijs, Frankrijk.

Het muzikale collectief Les Dissonances werd in 2004 opgericht door violist David Grimal. Het ensemble werkt zonder dirigent en is samengesteld uit musici uit de best aangeschreven Europese orkesten, internationale solisten, en jong talent. In dit programma speelt Les Dissonances Johannes Brahms' Strijksextet nr. 1 in Bes majeur, Op. 18. Het werk is geschreven voor twee violen, twee altviolen en twee cello's. Brahms schreef zijn enige twee strijksextetten aan het begin van zijn carrière. Deze nr. 1 werd geschreven in 1860. Brahms was een van de eersten die muziek voor deze bezetting schreven, waarmee hij de weg vrijmaakte voor Antonín Dvořák, Pjotr Iljitsj Tsjaikovski, Arnold Schönberg en anderen. Deze uitvoering werd in 2013 opgenomen in de Opéra de Dijon, Frankrijk.

De documentaire “Clara Haskil - Le mystère de l’interprète” uit 2017 vertelt het opvallende levensverhaal van de Roemeense pianist Clara Haskil (1895-1960). Ze werd in Boekarest geboren in een Joodse familie, waar zij al vroeg als wonderkind werd opgemerkt en aan het Conservatorium werd toegelaten. Later zette ze haar muziekopleiding voort in Wenen en Parijs. Haskil leed onder chronische gezondheidsproblemen en leefde ten tijde van twee wereldoorlogen, factoren die haar carrière belemmerden. Pas na de Tweede Wereldoorlog was Haskil’s ster rap reizende en kreeg ze internationale erkenning. Zij trad als solist over de hele wereld op met de belangrijkste orkesten, en gaf recitals met gelauwerde collega’s als de cellisten George Enescu en Pablo Casals en violist Eugène Ysaÿe.

Antonio Mormone (1930-2017), een invloedrijke talentscout binnen de klassieke muziek, leeft voort als de naamgever van de Premio Internazionale Antonio Mormone (PIAM), die wordt uitgereikt aan de winnaar van het gelijknamige Italiaanse muziekconcours. De eerste editie van dit concours, dat plaatsvond op verschillende locaties in Milaan in de periode 2019-2021, was gewijd aan de piano. Eén van de deelnemende pianisten, Su Yeon Kim (Zuid-Korea, 1994), speelt diverse werken van Frédéric Chopin: Nocturne in c-klein, Op. 48, nr. 1; Mazurka, Op. 2, nr. 2 en 4; Scherzo nr. 3 in cis-klein, Op. 39; en Wals in As-groot, Op. 34 nr. 1. Tot besluit van het recital speelt zij Wolfgang Amadeus Mozarts Gigue in G-groot, KV 574. Deze uitvoering werd opgenomen in januari 2020 in Teatro EDI Barrio’s in Milaan.

De Venezolaanse pianist Gabriela Montero wordt in deze opname bijgestaan door het Youth Orchestra of the Americas onder leiding van Carlos Miguel Prieto. Op het programma staan Maurice Ravels Pianoconcert in G, evenals twee van Montero’s eigen werken: het Latin Concerto en improvisaties. Dit concert vond plaats in één van de spectaculairste concertzalen ter wereld, het Teatro del Lago in Frutillar, gelegen in het midden van de Patagonische steppe. Deze concertzaal, die in 2010 werd geopend, staat op de oevers van het op één na grootste meer van Chili, met uitzicht op een met eeuwige sneeuw bedekte vulkaan. In het begeleidende interview spreekt Montero over componeren, improviseren, en het uitvoeren van haar eigen werk naast dat van anderen. Zij bespreekt haar thuisland, Venezuela, waar ze om politieke redenen niet meer optreedt.